การชมวิดีโอแรก:
ข้ามแม่น้ำในความมืด — การเดินทางอย่างเงียบงันเพื่อหลีกเลี่ยงสายตาทหาร

​

บางการเดินทางเปลี่ยนเราไปตลอดกาล
และการเดินทางครั้งนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น

​

แม้การไปเยือนชายแดนครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ผมเลือกแบ่งปันวิดีโอนี้เป็นวิดีโอแรก เพราะมันพาเราเข้าใกล้ชีวิตจริงในอีกฝั่งของแม่น้ำมากที่สุด มากกว่าภาพใด ๆ ที่ผมเคยบันทึก วิดีโอนี้สะท้อนให้เห็นความจริงของชีวิตผู้คนที่ต้องหลบซ่อน — ความกล้าหาญ ศักดิ์ศรี และพลังเงียบงันที่ทำให้พวกเขาผ่านแต่ละวันไปได้

​

มันคือบานหน้าต่างสู่โลกที่คนภายนอกแทบไม่มีวันได้เห็น
และเป็นคำอธิบายที่ดีที่สุดว่าทำไมการเดินทางเหล่านี้จึงมีความหมายลึกซึ้งต่อเรา

​

การเดินทางครั้งนี้เกิดขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2565 เป็นภารกิจเร่งด่วน เนื่องจากมีความเคลื่อนไหวทางทหารและการโจมตีทางอากาศเพิ่มขึ้นในพื้นที่นั้น

​

เนื่องจากลูกชายของผมมีการสอบที่โรงเรียน ผมจึงเดินทางคนเดียวพร้อมศาสนาจารย์สุชาติและทีมงาน ก่อนออกเดินทาง ปีเตอร์และก็อปช่วยบรรทุกข้าว ผ้าห่ม ยา และของใช้จำเป็นขึ้นรถกระบะ

​

ภารกิจครั้งนี้ได้รับทุนทั้งหมดจากเพื่อน ๆ ของผมในชมรมกิมเล่ โรทาแรคท์ กรุงออสโล — นำโดยคุณเอนาร์ อัคส์วิก เพื่อนผู้ล่วงลับที่ผมรัก ความเมตตาของเขายังคงส่งต่อในทุกย่างก้าวของการเดินทางครั้งนี้

​

คืนนั้น ห่างจากฐานทหารพม่าเพียงไม่กี่กิโลเมตร เราเคลื่อนไหวอย่างเงียบงันริมแม่น้ำ
เด็กชาวพม่าที่ลักลอบเข้ามาฝั่งไทยช่วยกันขนถุงอาหารลงเรือหางยาว

​

เราข้ามแม่น้ำไปมา — โดยไม่ขึ้นจากเรือ
ขณะที่เด็ก ๆ ฝั่งพม่ารอเงียบ ๆ เพื่อรับของและนำหายเข้าไปในความมืด

​

เที่ยวแล้วเที่ยวเล่า
กระสอบแล้วกระสอบเล่า
จนกว่าฟ้าจะค่อย ๆ สว่าง — และกว่า 1 ตันของข้าวอาหารและของจำเป็นถูกส่งข้ามฝั่งโดยมือเล็ก ๆ และเท้าที่เมื่อยล้า

​

ยามเช้า ศาสนาจารย์สุชาติและเพื่อนศาสนาจารย์อีกสองท่านข้ามไปช่วยแจกจ่ายของ
ที่โรงเรียนไม้ไผ่ เด็กเล็ก ๆ มายืนเรียงกันอย่างเขินอาย — พร้อมรอยยิ้มและความดีใจเมื่อได้รับดินสอ นมช็อกโกแลต และคำทักทายเบา ๆ

​

ไม่ไกลกันนั้น มีที่หลบภัยเรียบง่ายที่ขุดลงดินและคลุมด้วยไม้และหิน — เพื่อให้เด็ก ๆ หลบเมื่อเครื่องบินทหารพม่ามา
ภาพนั้นเพียงภาพเดียว บอกเล่าเรื่องราวได้มากกว่าคำพูดใด ๆ

​

ต่อมา ผมได้พบกับกลุ่มอาสาสมัครปกป้องชุมชนท้องถิ่น — ผู้ชายธรรมดาที่ใช้ชีวิตเรียบง่าย แต่ยืนหยัดเพื่อปกป้องครอบครัวและหมู่บ้านของตน พวกเขามีอาวุธใช่ แต่ไม่ใช่กองกำลังติดอาวุธ ไม่ใช่กลุ่มกบฏ — เพียงคนธรรมดาที่ปกป้องสิทธิของลูก ๆ ให้ได้นอนอย่างปลอดภัย

​

ที่นี่ไม่มีฉากจัด ไม่มีคำปราศรัย
ไม่มีใครแสดง
มีเพียงชีวิต — ตามความเป็นจริง — ในสถานที่ที่ผู้คนนอกแทบไม่เคยได้เห็น

​

หากท่านมีเวลาเพียงสั้น ๆ ขอเพียงดูช่วงแรกของการข้ามแม่น้ำ
ท่านจะเห็นเงาเล็ก ๆ ของเด็ก ๆ เคลื่อนที่เงียบงัน แบกถุงหนัก ๆ ด้วยมือเล็ก ๆ และแสงไฟฉายสะท้อนบนสายน้ำมืด

​

ภาพนั้น — เพียงภาพเดียว — บอกความจริงของที่นี่ได้ทั้งหมด